Μεταλλοκλέφτες

  Αυτός είναι ο ορισμός που θέλω να χρησιμοποιήσω στο θέμα των κλοπών μετάλλων, κυρίως χαλκού και μπρούτζου, που τους τελευταίους μήνες έχει πάρει εκρηκτικές διαστάσεις και έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα. Και δυστυχώς μερικά από τα προβλήματα αυτά δεν έχουν βγει ακόμα στην επιφάνεια. Πριν όμως αναφερθώ στις αιτίες και τις επιδράσεις του θέματος των κλοπών, ας κοιτάξουμε το παρελθόν να δούμε κάποιους ορισμούς

 Ζωοκλέφτης, Κατσικοκλέφτης, Αλογοκλέφτης, Κλεφτοκοτάς, Χαρτοκλέφτης, Λογοκλοπή.

   Αν και οι ορισμοί αυτοί αφορούν την επίδραση της κλοπής ζώων γενικότερα από ανθρώπους, εύκολα μπορώ να βασιστώ στην λογική τους ως σύνθετες λέξεις, με την λέξη κλέφτης σαν ένα εκ των δύο συνθετικών, και να χρησιμοποιήσω την τεχνική αυτή για να πλάσω μια καινούργια λέξη, την λέξη Μεταλλοκλέφτης. Διαφωνώ με τον ορισμό "Κυνηγός Μετάλλων" που συνήθως δίνουν στους ανθρώπους αυτούς. Διότι η λέξη κυνηγός είναι συνυφασμένη με την αναζήτηση λείας κυρίως προς επιβίωση και δευτερεύων προς τέρψη. Στους μεταλλοκλέφτες δεν συμβαίνει κανένα από τα δύο.

  Στην συγκεκριμένη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που δεν αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, αλλά χρησιμοποιούν την κλεψιά για αποκομιδή κέρδους. Η σημερινή τιμή των μετάλλων είναι υψηλή και η τεχνολογία ανακύκλωσης έχει βελτιωθεί σημαντικά, με τα παλαιά μέταλλα να είναι εύκολο να χρησιμοποιηθούν από τις βιομηχανίες ως πρώτη ύλη. Έτσι αναπτύχθηκε πεδίο δόξας λαμπρό για τους κάθε λογής κατεργαραίους, εγχώριους και μη. Δεν μπορεί και δεν πρέπει να αναφερθεί κάποιος στην κρίση και τις δυσκολίες της σημερινής εποχής για να δικαιολογήσει τις ενέργειες των μεταλλοκλεφτών.

  Όταν λέω δεν έχουν πρόβλημα επιβίωσης οι μεταλλοκλέφτες το εννοώ. Απλά βρήκαν μια προσοδοφόρα κίνηση και την εξασκούν με αξιοζήλευτη προσήλωση. Πολλοί δοκιμάζονται στις μέρες μας, δεν αντιδρούν όλοι όμως το ίδιο. Δεν γίνονται κλέφτες και πολύ περισσότερο δεν θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές, σε σημείο που να θεωρώ ότι προβαίνουν σε απόπειρα ανθρωποκτονίας ή βαριάς σωματικής βλάβης. Πώς αλλιώς να εκλάβω την κλοπή σχάρας φρεατίων που πιθανόν να προβεί μοιραία σε κάποιον μοτοσικλετιστή ή πεζό που απλά διέρχεται από το σημείο; Πώς να  εξηγήσω το γεγονός ότι ξηλώνουν προστατευτικά κιγκλιδώματα από επικίνδυνα σημεία δρόμων;  Πώς να δικαιολογήσω την κλοπή του αγάλματος του Κ. Δαβάκη (ήρωα του έπους του 1940) ή μεταλλικών προτομών και δοχείων από κοιμητήρια, ατιμάζοντας πρόσωπα και βεβηλώνοντας νεκρούς;

  Και για να μιλήσουμε για τα τοπικά μας κρούσματα, την κλοπή καλωδίων και μετασχηματιστών από τις ηλεκτροδοτούμενες γεωτρήσεις. Έχουν αναλογιστεί οι μεταλλοκλέφτες το μέγεθος της ζημιάς που προκαλούν; Σίγουρα όχι. Πιθανόν να θεωρούν ότι δεν κλέβουν από τους αγρότες, μιας ο ιδιοκτήτης των μετάλλων είναι το Ελληνικό Κράτος ή η ΔΕΗ. Δεν αναλογίστηκαν όμως ότι η ηλεκτροδοτούμενη γεώτρηση είναι απαραίτητη για την καλλιέργεια στο χωράφι, ότι στην ουσία συντηρεί αγροτικές οικογένειες, ανθρώπους του μόχθου και του μεροκάματου, με οικογένεια και υποχρεώσεις. Όταν με το καλό την Άνοιξη ξεκινήσει η χρονιά και ο αγρότης θελήσει να ποτίσει το χωράφι του και αυτό δεν είναι δυνατόν, τότε τι γίνεται; Η ενέργεια του μεταλλοκλέφτη τότε δεν απειλεί ευθέως την σοδιά και ίσως την επιβίωση του αγρότη και της οικογένειάς του;

  Για την κλοπή υλικών και εφοδίων που είναι απαραίτητα για την επιβίωση μιας κοινωνικής ομάδας έχουν ξεκινήσει μέχρι και πόλεμοι. Στην περίπτωση των αγροτών μπορεί να μην ξεκινήσει πόλεμος, αλλά η αυτοδικία είναι ένα πιθανό σενάριο. Όταν κάποιος δεν σέβεται την περιουσία σου και τον μόχθο σου, δεν κατανοεί ότι ο εν λόγω εξοπλισμός είναι για σένα εφόδιο ζωής, όταν σχεδόν απειλεί την ύπαρξή σου και στρέφεται ωμά εναντίον σου, τότε πως θα αντιδράσεις αν αυτός ο άνθρωπος πέσει στα χέρια σου; Η απάντηση βρίσκεται σε μία λέξη: πολιτισμένα. Τον παραδίνεις στις Αρχές, οι οποίες θα πρέπει να αντιμετωπίσουν τον μεταλλοκλέφτη σαν επιχειρηματία λεηλασίας και να τον τιμωρήσουν παραδειγματικά. Όμως δεν φτάνει μόνο η τιμωρία του μεταλλοκλέφτη.

  Το ίδιο μερίδιο ευθύνης έχουν και οι συνεργάτες του, κυρίως οι αποδέκτες - κλεπταποδόχοι των μετάλλων. Γιατί η αγορά κλεμμένου υλικού είναι εξίσου κολάσιμη πράξη όσο και η κλοπή του. Δεν είναι δυνατόν να συλλαμβάνονται ιδιοκτήτες μάνδρας που έχουν στην κατοχή τους χαλκό από καμμένα καλώδια και να αφήνονται ελεύθεροι. Ένα κράτος δικαίου αν θέλει να λέγεται κράτος δικαίου θα πρέπει η Δικαιοσύνη του να είναι άμεση, αντικειμενική και ανεπηρέαστη.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΚΟ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΛΑΘΟΣ, ΚΑΚΟ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΦΗΣΕΙΣ ΤΟ ΛΑΘΟΣ ΑΔΙΟΡΘΩΤΟ

 Τα παραπάνω είναι μια πρόταση που χρησιμοποιώ από το τέλος των φοιτητικών μου χρόνων μέχρι και σήμερα.

Στο ρητό αυτό συμπτύσσεται η φιλοσοφία μου και μια στάση ζωής. Κατ’ αρχήν η πρώτη πρόταση: «Δεν είναι κακό να κάνεις λάθος». Είναι φυσικό – κατά την γνώμη μου – να κάνουμε λάθη. Και πρώτος εγώ. Κάνω λάθη ακόμα και σήμερα που είμαι σχεδόν μεσήλικας (όχι μεγάλος…), που γνωρίζω πολλά πράγματα, που συναναστρέφομαι με πολλούς ανθρώπους κάθε ηλικίας. Βέβαια τα λάθη μου είναι λίγα σε αριθμό και μικρά ως προς την σοβαρότητα τους (νομίζω…). Προσπαθώ όμως πριν κάνω οτιδήποτε να ζυγίσω τα πράγματα, να δω ποιους και πόσο επηρεάζει η κίνηση / απόφασή μου, να δράσω με προσοχή και με επίγνωση των κινήσεων μου. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω (νομίζω…).

Η δεύτερη πρόταση «Κακό είναι να αφήνεις το λάθος αδιόρθωτο». Όταν γίνει ένα λάθος αυτό επιδρά σε κάποιους ανθρώπους, άμεσα ή έμμεσα. Στα πλαίσια της Δημοκρατίας και του Σεβασμού προς τον διπλανό μας θα πρέπει να καταβληθεί προσπάθεια να διορθωθεί το λάθος και να αποκατασταθεί η «Τάξις και Ηθική» των πραγμάτων (λέμε τώρα…). Αλλά προς θεού όχι να κάνουμε ένα άλλο λάθος για να διορθώσουμε το αρχικό. Έτσι και τα πράγματα κάνουμε χειρότερα αλλά μπαίνουμε και σε ένα φαύλο κύκλο λαθών. Θα πρέπει τότε να κάνουμε και τρίτο λάθος για να διορθώσουμε το δεύτερο, να κάνουμε τέταρτο λάθος για να διορθώσουμε το τρίτο κ.ο.κ.

Υπάρχει και η περίπτωση όμως να κάνω λάθος και να μην το αντιληφθώ. Εδώ παίζει και η γνώμη των άλλων. Θα ήθελα αυτός που το αντιλήφθηκε να μου το πει με ευγενικό τρόπο και να το συζητήσω μαζί του. Αν όντως έχει δίκιο δεν θα διστάσω να ζητήσω συγγνώμη και να προβώ στις ενέργειες που θα διορθώσουν το λάθος μου. Σε καμία περίπτωση όμως δεν θα το συζητήσω και πολύ περισσότερο να παραδεχτώ οτιδήποτε, όταν ο συνομιλητής μου είναι κακοπροαίρετος, εκνευρισμένος, φωνάζει ή απαιτεί «εδώ και τώρα» την αποκατάσταση της «Τάξις και Ηθικής». Τότε αυτός κάνει μεγαλύτερο λάθος από μένα και θα πρέπει αυτός πρώτα να το διορθώσει …